Als kind geloofde ik dat de volwassenen wél begrepen hoe de wereld in elkaar zat. Natuurlijk was het niet eerlijk dat mijn vriendinnetje eerder een mobiele telefoon kreeg dan ik. En dat mijn broer later naar bed mocht. Maar de volwassenen hadden daar zo hun redenen voor. Die begreep ik toen niet. Maar als ik groot was, dan zou ik het wel snappen. Dan zou ik weten wat de reden is dat ik op deze aarde ben en het eindelijk begrijpen waarom er zoveel ongelijkheid is in de wereld. Alleen ik weet het nog steeds niet. Ben ik dan nog steeds niet volwassen?
Ik woon samen met mijn vriend, heb een huis gekocht, werk al vier jaar lang als fysiotherapeut, ben anderhalf uur lang getrouwd geweest en mag officieel alcohol drinken. Dat ik mijn boterham verdien met het aan andere (verstandiger) mensen vertellen wat ze moeten doen, het trouwgedoe een misverstand was door mijn onoplettendheid, het huis ondertussen alweer verkocht is, mijn vriend en ik allebei een stel rommelkonten zijn en ik gisteravond op de bowlingbaan stond te dansen na een uitgebreid bezoek aan een Bokbierfestival blijft tussen ons.
Het is voor mij een feest om Disneyfilms te kijken op de bank en daarbij een hele zak chips leeg te eten. Ik word blij van een schattige Yoda-knuffel. Mijn eigen teddybeer heb ik al mijn hele leven. Steevast zing ik mee met mijn favoriete liedjes op de radio. Het kan me niet schelen wie me kan horen. En af en toe doe ik daar ook een gek dansje bij. Tegenover de rest van de wereld probeer ik te doen alsof ik weet waar ik het over heb. Maar dat is eigenlijk helemaal niet waar.
Morgen word ik vijfentwintig. Ik heb altijd gedacht dat ik op die leeftijd wel uitgevogeld zou hebben waar dit hele leven om draait. Het lijkt er echter op dat er alleen maar meer vragen bij zijn gekomen. En de antwoorden? Die kan ik nergens vinden. Als volwassen zijn betekent dat je moet doen alsof je het allemaal weet, dan wil ik helemaal niet volwassen zijn. Ik rommel maar wat aan, en dat lijkt me een stuk leuker dan doen alsof.