Een half jaar geleden was mijn agenda goed gevuld. Werken als fysiotherapeut, bijna elk weekend volleyballen, teksten schrijven voor Hersenspinsels, zangles, training geven, zelf trainen en ga zo maar door. Opeens lag alles stil. Mijn agenda was leeg. Alleen mijn werk voor Hersenspinsels kon ik echt digitaal doen.
Zang maakt de wereld een stukje mooier. Sinds een jaar of twee kan ik zelf ook steeds een stukje beter toon houden dankzij mijn lieve zangjuf Noor. Niels zijn oren krijgen daardoor een stuk minder valse noten te verwerken. En dat is maar goed ook, want Niels moet zijn oren sparen voor de opname en productie van onze geweldige zelfgeschreven muziek.
Een van mijn lieve vriendinnen is een paar dagen geleden bevallen van een schattige dochter. Goed nieuws in een verwarrende tijd.
Oef, wat staat de wereld de laatste weken op zijn kop. Eerst ben ik gewoon aan het werk, lekker aan het volleyballen en is de moeilijkste vraag waar ik me mee bezig moet houden: 'wat gaan mijn moeder en ik straks doen op vakantie in Rome?'
Mijn lieve teamgenootjes van volleybal hadden een briljant idee.
Afgelopen zaterdag was een bijzonder moment in huize Bosboom. Voor het eerst gaven de befaamde muzikanten van de Bosboomband (weer) een optreden!
Als fysiotherapeut krijg ik regelmatig mensen onder behandeling die geen zin hebben in de therapie. Dan bellen ze een kwartier van tevoren de afspraak af. Mijn lieve afbellers verzinnen daar allerlei afgezaagde excuses voor.
Wij leven in een individualistische samenleving. Grappig, dat een samenleving bestaat uit mensen die alleen leven. De meeste mensen, waaronder ikzelf, zijn erop ingesteld om dingen te ontvangen. Voor elke prestatie die we leveren, verwachten we iets terug. We geven wel, maar alleen als we er iets voor terug krijgen wat we zelf nodig hebben. Of wanneer we in de (nabije) toekomst een wederdienst kunnen terugvragen. Dat komt omdat we niet beseffen hoe fijn het voelt om daadwerkelijk iets te geven. Ik wil vandaag twee lessen met je delen die ik onlangs zelf heb geleerd.
Een ongeluk zit in een klein hoekje. In het voorgaande blog De Evolutie van De Regel schreef ik over mijn perikelen met het BIG-register. Alle belangrijke stukken zijn nu verzameld. Het heeft acht weken geduurd voordat ik alle papieren bij elkaar had geschraapt. Laten we eens bekijken wat dit me tot nu toe gekost heeft:
Het leek zo'n goed idee: regels. Het begon lang geleden met het maken van afspraken. De mannen gingen op jacht, de vrouwen verzamelden fruit en noten. Een prima taakverdeling, die heel lang goed ging. Door de eeuwen heen veranderde dat. Er kwamen steeds meer afspraken bij. Er was een afspraak die zichzelf belangrijker vond dan alle anderen. Dus benoemde hij zichzelf tot Regel. Het leek een subtiel verschil, maar de gevolgen bleken enorm!
Als zelfstandig ondernemer is het belangrijk om jezelf te promoten. Als klanten niet weten dat je bestaat, kunnen ze je tenslotte geen werk aanbieden. Het belangrijkste middel om jezelf te laten zien is vandaag de dag social media. We posten met zijn allen elke dag miljarden berichten op het wereldwijde web. Originele of overgenomen foto's en gedachtes vliegen het internet over. Al die informatie moet ook door anderen worden gelezen. Des te meer likes of retweets een bericht krijgt, des te blijer worden we vanbinnen. Een virtueel duimpje omhoog van een totaal onbekend persoon geeft soms meer energie dan een complimentje van een goede vriend. En dat is ook niet zo gek, want we onderhouden de meeste contacten tegenwoordig virtueel. We kunnen nog geen paar uur zonder even op onze telefoon te kijken of we al een nieuw appje binnen hebben!
De allerlaatste behoefte volgens de piramide van Maslow: zelfontplooiing. Ik word er mee doodgegooid. Op de opleiding zeiden ze al: "je moet wel de rest van je leven blijven leren. Je bent nooit uitgeleerd!" Nu zijn fysiotherapeuten over het algemeen leergierige wezens die alles willen weten over, nou ja, alles. Nog niet zo lang geleden deelde ik mezelf ook in bij deze groep. Want kennis is macht, toch?
