Drie jaar geleden ontstond het idee: een wandelroute met oefeningen voor de inwoners van het dorpje waar ik werk als fysiotherapeut. Afgelopen week was de officiële opening. In de tussenliggende tijd kwamen we een aantal beren op de weg tegen. Gelukkig ontmoette ik ook veel enthousiaste en hardwerkende mensen. Dit is het waargebeurde verhaal van de beweegroute in Haastrecht!
Sinds het begin van de coronatijd heb ik ze nog niet gemist: knuffels en omhelzingen. Ze kunnen zoveel dingen betekenen. Het is zo fijn om soms omarmd worden door stevige armen. Je even veilig voelen bij iemand. Weg van de grote, boze buitenwereld.
Een half jaar geleden was mijn agenda goed gevuld. Werken als fysiotherapeut, bijna elk weekend volleyballen, teksten schrijven voor Hersenspinsels, zangles, training geven, zelf trainen en ga zo maar door. Opeens lag alles stil. Mijn agenda was leeg. Alleen mijn werk voor Hersenspinsels kon ik echt digitaal doen.
Zang maakt de wereld een stukje mooier. Sinds een jaar of twee kan ik zelf ook steeds een stukje beter toon houden dankzij mijn lieve zangjuf Noor. Niels zijn oren krijgen daardoor een stuk minder valse noten te verwerken. En dat is maar goed ook, want Niels moet zijn oren sparen voor de opname en productie van onze geweldige zelfgeschreven muziek.
Een van mijn lieve vriendinnen is een paar dagen geleden bevallen van een schattige dochter. Goed nieuws in een verwarrende tijd.
Oef, wat staat de wereld de laatste weken op zijn kop. Eerst ben ik gewoon aan het werk, lekker aan het volleyballen en is de moeilijkste vraag waar ik me mee bezig moet houden: 'wat gaan mijn moeder en ik straks doen op vakantie in Rome?'
Mijn lieve teamgenootjes van volleybal hadden een briljant idee.
Afgelopen zaterdag was een bijzonder moment in huize Bosboom. Voor het eerst gaven de befaamde muzikanten van de Bosboomband (weer) een optreden!
Als fysiotherapeut krijg ik regelmatig mensen onder behandeling die geen zin hebben in de therapie. Dan bellen ze een kwartier van tevoren de afspraak af. Mijn lieve afbellers verzinnen daar allerlei afgezaagde excuses voor.
Wij leven in een individualistische samenleving. Grappig, dat een samenleving bestaat uit mensen die alleen leven. De meeste mensen, waaronder ikzelf, zijn erop ingesteld om dingen te ontvangen. Voor elke prestatie die we leveren, verwachten we iets terug. We geven wel, maar alleen als we er iets voor terug krijgen wat we zelf nodig hebben. Of wanneer we in de (nabije) toekomst een wederdienst kunnen terugvragen. Dat komt omdat we niet beseffen hoe fijn het voelt om daadwerkelijk iets te geven. Ik wil vandaag twee lessen met je delen die ik onlangs zelf heb geleerd.
Een ongeluk zit in een klein hoekje. In het voorgaande blog De Evolutie van De Regel schreef ik over mijn perikelen met het BIG-register. Alle belangrijke stukken zijn nu verzameld. Het heeft acht weken geduurd voordat ik alle papieren bij elkaar had geschraapt. Laten we eens bekijken wat dit me tot nu toe gekost heeft:
Het leek zo'n goed idee: regels. Het begon lang geleden met het maken van afspraken. De mannen gingen op jacht, de vrouwen verzamelden fruit en noten. Een prima taakverdeling, die heel lang goed ging. Door de eeuwen heen veranderde dat. Er kwamen steeds meer afspraken bij. Er was een afspraak die zichzelf belangrijker vond dan alle anderen. Dus benoemde hij zichzelf tot Regel. Het leek een subtiel verschil, maar de gevolgen bleken enorm!
