Het leven verloopt meestal niet zoals je het van tevoren gepland hebt. Je verhuist naar de andere kant van het land voor je werk, gaat samenwonen en begint met je carrière in het buitenland. Vreemde taal, vreemde mensen én een vreemde omgeving. Net op het moment dat je denkt in rustiger vaarwater aan te komen, krijgt je partner een nieuwe baan. Dat is voor jezelf op zich geen grote verandering. Alleen blijkt later dat hij daarvoor het hele land door moet reizen. Terwijl jullie je net in een uithoek gevestigd hebben. Gelukkig hebben ze daarvoor in 1885 al de auto uitgevonden. Daarmee was je razendsnel op je bestemming. Tot in 1955 de file werd geïntroduceerd. Sindsdien staan er elke ochtend en avond honderden kilometers lange rijen om ergens te komen.
De combinatie van file en lange reisafstand betekent lange werkdagen voor je partner. Voor jou betekent het avonden alleen thuis in een koud bed slapen, meer huishoudelijke klusjes doen en alleen eten met een bord op schoot voor de tv. Niet erg gezellig en niet erg gezond. Maar er is niemand om je te vertellen dat je beter voor jezelf moet zorgen. Je voelt je wel heel erg alleen.
Totdat je via via te horen krijgt dat er een baan vrijkomt vlakbij je ouders. Hoewel je al bij tientallen organisaties niet eens bent uitgenodigd om op gesprek te komen, solliciteer je toch. Niet geschoten is namelijk altijd mis. Misschien heb je dit keer wel eens geluk. Vier weken later teken je het contract. Na je vakantie mag je beginnen. Dus twee maanden de tijd om jullie huis te verkopen én een nieuw huis te vinden. Is er nog wel tijd om tussendoor ook nog op reis te gaan?
Verandering gaat gepaard met vaarwel zeggen. Als je van baan veranderd, zeg je vaarwel tegen de collega's waar je iedere dag urenlang mee opgehokt zat. Ze zijn in shock wanneer je ze vertelt dat je weggaat. Als je verhuist, zeg je vaarwel tegen je favoriete biercafé, je oude hardlooprondje en je vaste inkooproute door de supermarkt. Je verkoopt het huis waarin je gedroomd, gedanst, gepoetst en geslapen hebt. De vertrouwde omgeving verdwijnt. Maar ergens in je brein herinneren een paar neuronen zich nog hoe het was. Zo vertrouwd, zo veilig, zo... een gewoonte.
Al je oude vrienden zijn hartstikke blij. Ze komen terug! Je moeder kan zich eindelijk weer meer met je gaan bemoeien. Je vader dreigt nu al dat hij straks elke dag op bezoek komt, alleen maar om alle gemiste omhelzingen in te kunnen halen. Van je nieuwe vrienden neem je met gemengde gevoelens afscheid. Je weet niet of je ze ooit nog terug zal zien. Het hart hoopt van wel, het hoofd weet het zo net nog niet.
Afscheid nemen gaat gepaard met vaarwel zeggen, wat verdrietig kan zijn. Maar om een nieuwe weg in te slaan moeten oude wegen verlaten worden. Verlaten, maar niet vergeten. Wat blijft is de herinnering aan lange avonden in de kroeg, urenlange wandeltochten door het bos en vrienden die altijd bereid waren om naar je gewauwel te luisteren. Je zal ze missen, maar je moet vooruitkijken. Op weg naar een nieuw avontuur.