Sinds het begin van de coronatijd heb ik ze nog niet gemist: knuffels en omhelzingen. Ze kunnen zoveel dingen betekenen. Het is zo fijn om soms omarmd worden door stevige armen. Je even veilig voelen bij iemand. Weg van de grote, boze buitenwereld.
Om jezelf even helemaal in te verliezen.
Om te voelen dat je niet alleen bent op de wereld.
Om getroost te worden als je verdrietig bent.
Ik heb ze sinds het begin van dit hele gebeuren nog niet echt gemist. Maar nu wel.
Niet alleen die aanrakingen, maar ook het vertrouwde gevoel van de aanwezigheid van al die lieve mensen die ik ken.
Om ze niet via een beeldscherm te zien of alleen een stem te horen. Maar om ze in het echt aan te raken, te voelen, te beleven.
Nu heb ik mijn oude knuffelbeer er maar weer bij gepakt. Maar het is geen vervanging voor mijn echte lieve mensen. Ten eerste zegt ie niks terug. En ten tweede is ie niet echt warm. Wel lekker zacht, gelukkig.
En het grootste voordeel is natuurlijk dat ik mijn teddybeer nooit zal kunnen besmetten.
Op dit moment is het dus 2-2. Gelijkspel tussen mijn knuffel en echte mensen. Maar zodra corona voorbij is, zal dat natuurlijk snel veranderen. 😁