Wij mensen hebben net als alle dingen op deze aarde een houdbaarheidsdatum. Sommige mensen blijven nog lang na hun houdbaarheid rondlopen op deze aarde, zoals mijn oma, die na vijfennegentig jaar pas mocht gaan. Anderen blijken voor het aflopen van hun houdbaarheidsdatum toch al te moeten uitstappen, zoals mijn oom die door kanker werd geveld nog voordat mijn oma aan de beurt was. Degene die deze houdbaarheidsdata moet controleren, zit af en toe dus echt te slapen. Af en toe een vergissinkje is niet erg, maar ik hoor alleen al in mijn omgeving veel voorbeelden van mensen die gaan voordat hun datum geëxpireerd is. Dat is helaas ook gebeurd bij mijn vriend Johan.

Het leven verloopt meestal niet zoals je het van tevoren gepland hebt. Je verhuist naar de andere kant van het land voor je werk, gaat samenwonen en begint met je carrière in het buitenland. Vreemde taal, vreemde mensen én een vreemde omgeving. Net op het moment dat je denkt in rustiger vaarwater aan te komen, krijgt je partner een nieuwe baan. Dat is voor jezelf op zich geen grote verandering. Alleen blijkt later dat hij daarvoor het hele land door moet reizen. Terwijl jullie je net in een uithoek gevestigd hebben. Gelukkig hebben ze daarvoor in 1885 al de auto uitgevonden. Daarmee was je razendsnel op je bestemming. Tot in 1955  de file werd geïntroduceerd. Sindsdien staan er elke ochtend en avond honderden kilometers lange rijen om ergens te komen. 

"De meest gezonde reactie op het leven is vreugde."  -  Deepak Chopra

Jullie zijn vast wel eens onzeker. Je twijfelt of je schoenen wel bij die broek passen, of dat je toch niet liever de appeltaart had genomen in plaats van die muffin bij je koffie. Of je wel goed genoeg bent om op die nieuwe baan te mogen solliciteren. Je wordt constant door de reclames op Facebook eraan herinnert dat je nog niet perfect bent, maar als je nu die prachtige kersttrui koopt, ben je helemaal ín. Zodra je de tv aanzet, word je overspoeld met spotjes over de ultieme auto waar je echt de hele wereld mee over kan reizen. Zelfs als je over straat loopt, zie je overal posters hangen die schreeuwen: “koop mij, dan voel je je gelukkig!”

Ik kan heel goed liegen. Ik houd mezelf namelijk nogal eens voor de gek. Dat klinkt dom. En dat is het natuurlijk ook. Maar de leugens zijn mooier dan de werkelijkheid. Ze zijn soms groot, soms weer klein. Dat ik écht nog niet teveel bier op heb, dus nog makkelijk naar huis kan fietsen (en dan van mijn fiets val). Dat één chocolaatje meer echt niet erg is (en dan plotseling de hele doos leeg is). Dat ik echt wel die ene patiënt een keertje mag masseren (en vervolgens alleen nog maar sta te kneden, waardoor de patiënt wel tevreden is, maar ik een slecht geweten overhoud).

Heb je ooit een zielsverwant gezien? Diegene die je altijd begrijpt, zonder woorden? Diegene die het direct weet als er iets met je aan de hand is? Diegene die al je stemmingen overneemt, de goede én de slechte? Iemand met wie je kan dansen in het zonlicht, rennen door de regen, springen van geluk en lachen om je geheime grapjes. Maar tegelijkertijd kun je ook bij diegene uithuilen als je de deksel op je neus krijgt, urenlang stilzwijgend voor je uit staren en schelden op de oneerlijkheid van het leven.

Ik ben een dictator. De dictator van deze column. Voor jou als lezer is het wel zo prettig dat je weet wie er de baas is. Geen twijfel, je hoeft alleen maar mijn bevelen op te volgen. Ik maak de regels. Ze zijn als volgt: